Κάτω τα ξερά σας απ το «ΟΧΙ»

Αναρτήθηκε από τον/τηνkavvathasΔημοσιεύθηκε στηνΟι σημαίες των προγόνων μας

ΤΗΝ ΑΝΆΡΤΗΣΗ ΈΚΑΝΕ Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ

Γράφει ένας

ΑΠΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ 

Δεν ήταν δικοί σας πρόγονοι. Γι’ αυτό μην τρέξετε να βγάλετε από τα κομματικά σας μπαούλα τις γαλανόλευκες και μην γυαλίζετε τους ιστούς. Μην ψάχνετε τα πρωτόκολλα για το πού θα καθίσει ο καθένας από εσάς στις δεξιώσεις που θα χλαπακώσετε τόσο όσο θα έφθανε να ταϊστεί ο πληθυσμός της Αθήνας για όλη την διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
Μην κάνετε τον κόπο να μάθετε παπαγαλία τον λόγο που θα σας γράψουν (για άλλη μια φορά) για το τι ήταν το «ΟΧΙ» γιατί αυτή η λέξη δεν μαθαίνεται. Αυτή την λέξη καλά θα κάνετε να μην την ακουμπήσετε ούτε με ένα από τα δειλά και τιποτένια κύτταρα του εγκεφάλου σας.
Αυτή την λέξη δεν την αξίζετε. Ούτε οι μεν, ούτε οι δε ούτε και οι παραπέρα.
Καλύτερα μάλιστα στις δημόσιες υπηρεσίες το τριήμερο του «εορτασμού» η σημαία να είναι μεσίστια. Θρήνο να ορίζει και όχι γιορτή διότι την χώρα αυτή που σας κανάκεψε χρόνια τώρα την έχετε ξεφτιλίσει. 

Το «Όχι» δεν πρέπει να το ξεστομίσουν για πολλοστή φορά οι Yes men. Για ποιο «Όχι» θα μιλήσετε; Για τον γεωγραφικό προσδιορισμό της Νέας Μακεδονίας; Για τον γεωγραφικό προσδιορισμό της Θράκης και του Αιγαίου; Για το «yes» στο σχεδίου Ανάν ή στα μπακαλόχαρτα του Αλμούνια;

Οι πρόγονοι που είπαν «Όχι» δεν γέννησαν παιδιά που λένε συνεχώς «Ναι». Γιατί εκείνο το «Όχι» δεν το είπαν πολιτικοί. Οι πολιτικοί το ’40 το είπαν και το ’44 το ξείπαν. Για να μην αναφέρουμε τους πολιτικούς «άνδρες» της Ελλάδας επί γερμανικής κατοχής. Το «Όχι» για τους Έλληνες κρατάει 69 χρόνια αλλά οι πρόγονοι τους οποίους εσείς μιμείστε το πωλούσαν φθηνά ανάλογα με το τι θα κονομούσαν στην κάθε θητεία τους. Κανένας νοήμων Έλληνας δεν ζήτησε τα τραβηγμένα προς δεξιά και βόρεια σύνορά του πίσω, αλλά κανένας επίσης από αυτούς δεν ανέχεται άλλο ζόρισμα στην αξιοπρέπειά του. Τι νομίζετε ότι είναι το όνομα και το σύνορο; Είναι αυτό που δεν πρόκειται κανένας Yes man να καταλάβει: Συναισθηματικός προσδιορισμός.

Άντε λοιπόν να γιορτάσετε την 4η Ιουλίου της mama America, την 21η Απριλίου των ηλιθίων, την 4η Αυγούστου των ναζιστοθρεμένων, την 25η Οκτωβρίου των «καλός ο κομμουνισμός αλλά το μπρέργκερ καλύτερο» και οι οικολόγοι να μαζέψετε μαργαρίτες μέχρι το Διεθνές Δικαστήριο να ορίσει ημέρες εορτασμού μειονοτήτων Ελλάδας.

Ανδρείκελα δεκαετίες ολόκληρες είσαστε που αλλάζετε κουστουμάκι ανάλογα με τους προσωπικούς σας ήρωες (που δυστυχώς για εσάς) ούτε ένας δεν υπήρξε Έλληνας.
Ούτε ένας δεν τόλμησε να πει «Όχι».

Δημοσιεύτηκε από τον kavvathas

Δημοσιογράφος, εκδότης,παρατηρητής γεγονότων, (πρώην)οδηγός αγώνων. Πάντα χειριστής ανεποπτέρων, αεροπλάνων και ελικοπτέρων -Journalist, publisher, (ex)racing & rally driver. Pilot (glider, plane + helicopter) Η δραστηριότητα του Κώστα Καββαθά στο χώρο της έντυπης δημοσιογραφίας ξεκίνησε το 1959 από το περιοδικό «Ταχύτης», που είχε ως αντικείμενό του τους αγώνες αυτοκινήτου. Eκδόθηκε για λίγο καιρό από την «Ecurie Eρμής», έναν από τους παλαιότερους συλλόγους φίλων της Αυτοκίνησης που ιδρύθηκαν στην Ελλάδα. Το 1963 ξεκίνησε η συνεργασία του με την εφημερίδα «Μεσημβρινή», στην οποία κράτησε τη στήλη του αυτοκινήτου για τρία περίπου χρόνια. Το 1966 δούλεψε στο εβδομαδιαίο περιοδικό επικαιρότητας «Άλφα», το πρώτο στα εγχώρια χρονικά του Τύπου που, στην ύλη του, είχε σελίδες αφιερωμένες στο αυτοκίνητο. Λίγο αργότερα χρονολογείται η πρώτη προσπάθεια να εκδόσει δικό του περιοδικό, με τον Γιάννη Μπαρδόπουλο, το «Τροχοί+Δρόμοι», η οποία όμως διακόπηκε λίγο πριν το τυπογραφείο!Από την πρώτη απόπειρα σώζονται λίγες φωτογραφίες, τις οποίες θα μπορέσετε να δείτε όταν το Ιστολόγιο γίνει, επιτέλους, portal. Μετά από σύντομο πέρασμα από το «Νέο Αυτοκίνητο» των αδελφών Αντώνη και Μιχάλη Γρατσία, εντάχθηκε στο επιτελείο του περιοδικού «Αuto Eξπρές» του Σπύρου Γαλαίου, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1967. Σύντομα ανέλαβε τη θέση του αρχισυντάκτη, διαδεχόμενος τον Κυριάκο Κορόβηλα. Τον Οκτώβριο του 1970 ίδρυσε, με τη σύζυγό του Σοφία, το περιοδικό «4ΤΡΟΧΟΙ» και, όπως ήταν λογικό, έριξε εκεί το βάρος της αρθρογραφίας του. Παρ' όλα αυτά βρήκε χρόνο να γράφει στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Επίκαιρα», που όλοι οι παλιοί γνωρίζουν και που θεωρείται –ακόμη και σήμερα που εκδόθηκε ένα με τον ίδιο τίτλο- ως το καλύτερο του είδους που εκδόθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Τα άρθρα του Κ.Κ. στα "Ε" θα συμπεριληφούν σύντομα και σε αυτό το ιστολόγιο. Άρθρα του δημοσιεύτηκαν επίσης στην εφημερίδα «Το Βήμα» από το 1991 ως το 1998, καθώς και για ένα ...μικρό διάστημα(!) στην «Καθημερινή», μία άλλη ιστορία, που επίσης θα μπορέσετε να απολαύσετε εδώ σαν μία σπαρταριστή (στηγελοιότητά της) "κωμωδία". Σήμερα, εκτός από τα περιοδικά των «Τεχνικών Εκδόσεων», ο Κώστας Καββαθάς αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», από το πρώτο της φύλλο. Στο ενεργητικό του συμπεριλαμβάνονται -μέχρι στιγμής- δύο βιβλία: «Porsche, ο άνθρωπος και τα αυτοκίνητα» του Richard von Frankenberg, που μετέφρασε στα ελληνικά το 1972 μαζί με δύο ακόμη συναδέλφους του και «Το βιβλίο του Πραγματικού Οδηγού». Τα κείμενά του, έντονα συναισθηματικά, περιέχουν σχεδόν τα πάντα: περιγραφές από διεθνείς κι ελληνικούς αγώνες, ιστορίες από τα παλιά χρόνια του αυτοκινήτου, συνεντεύξεις από σημαντικά στελέχη αυτοκινητοβιομηχανιών και συμπεράσματα από τις εξαντλητικές δοκιμές των εκάστοτε νέων μοντέλων, κοινωνική κριτική και σχόλια για τα καλώς ή τα κακώς κείμενα της χώρας και των ανθρώπων της. Στα πρώτα χρόνια των «4Τροχών» έγραφε και τεχνικά άρθρα, καθώς και "συμβουλές" για την ασφαλή και ασφαλή και γρήγορη οδήγηση. Με το πέρασμα των δεκαετιών όμως αφ' ενός το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από την τεχνολογία στα ζαντολάστιχα και αφ΄ετέρου άλλοι, ικανότεροι ανέλαβαν (μικρός Νίνης, Έλλη Κοκκίνου, γελοτοποιός του αυτοκράτορα κλπ) και ο Κ.Κ. αποφάσισε πως, αρκετά με τα "τεχνικά άρθρα" που, άλλοστε, δεν γίνονται καταληπτά από τον "ανθό" της ελληνικής νεολαίας -έτσι όπως τον κατάντησαν οι ανεπάγγελτοι "πολιτικοί". Το 2009 ο Κώστας Καββαθάς συμπλήρωσε 50 χρόνια δημοσιογραφικήςςς και 40 εκδοτικής ζωής αν και η τελευταία δεν είναι ακριβώς όπως την οραματιζόταν για λόγους που αναφέρονται σε άλλες σελίδες του ιστολογίου…

5 σκέψεις σχετικά με το “Κάτω τα ξερά σας απ το «ΟΧΙ»”

  2. Για όσους έχουν ακούσει μία έστω ιστορία αυτοθυσίας, αλτρουισμού, γενναιότητας, περηφάνιας, αξιοπρέπειας, προσφυγιάς αλλά και προδοσίας, ρουφιανιάς, δοσιλογισμού, εμφυλίων διχασμών, από παπούδες, γιαγιάδες, γονείς… ‘Η μπορεί να τα έχουν ζήσει κιόλας ή να διάβασαν ή ν’άκουσαν και είδαν….

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

    1. Ο πόλεμος και ο Εμφύλιος ακούμπησαν την οικογενειά μου κι’ εμένα αλλά, με τίποτα δεν πέρασα όσα εκατομμύρια Έλληνες που πέθαναν στα βουνά, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στα βασανιστήρια αλλά, και από κρυοπαγήματα και πείνα.
      Μεγάλωσα τρώγοντας χαρούπια και μπομπότα, έκανα «μάθημα» σε τάξεις με 80 παιδιά,, περίμενα στην ουρά με τον πατέρα μου για να πάρω συσσίτιο και «δέμα» με γαλέτες και γάλα σκόνη της UNRA. Έφαγα σε τσίγκινα πιάτα, και «ζεστάθηκα» με μαγκάλια.
      Το επάνω πάτωμα του σπιτιού μας, στην οδό Φωτομάρα & Ιγγλέση στο Νέο Κόσμο, έπεσε σε ερείπια από τις οβίδες εγγλέζικου τανκ που ήθελε για να εξουδετρώσει το πολυβολείο του ΕΑΜ
      Οι ιστορίες από εκείνα τα χρόνια είναι πολλές, δεν τις έχω γράψει ή χρησιμοποιήσει ποτέ. Αφιερώνω στους …διεθνιστές, τουρκόφιλους (σε αντίθεση με τους ‘τουρκοφοβικούς’ όπως με χαρακτήρισε στο μπλόγκ του ο κ. Νίκος Δήμου), που μου έκανε τη χάρη να γράψει ότι δεν είμαι …κλέφτης). Επίσης στους κινεζόφιλους, γερμανόφιλους, αγγλόφιλους, ιταλόφιλους, σκατόφιλους, σορόφιλους και κάθε συμπλεγματικό κοριτσάκι, αγοράκι ή demi, που νομίζει ότι, το να δίνεις δουλειά σε πάνω από 1000 ανθρώπους για 40 χρόνια, χωρίς να καθυστερήσεις ούτε μία ώρα τον μισθό τους, χωρίς να «φας» τις ασφαλιστικές τους εισφορές, και να κάνεις «περαίωση» για όσα οφείλεις στην Εφορία είναι κάτι συνηθισμένο.
      Αυτό τα λίγα για όσους κάνουν κριτική ζώντας με τα λεφτά του τοκογλύφου πατέρα τους, εκείνους που, δεν σέβονται το ψωμί που τρώνε. Όσο για τα υπονούμενα που αφήνουν σε διάφορα blog για τη «σύμπλευσή» μου με το life style θα απαντούσα να πάνε να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά¨: να δώσουν κώλο τους στα τσογλάνια του λιφ στάιλ που τους αγόρασαν για 500 ευρώ. Η Τεχνικές Εκόσεις κατάρρευσαν από μία οργανωμένη επίθεση που έστησαν τρία λαμόγια, δικηγόροι-φιγουρίνια και λοιπά φρούτα και, βέβαια, λόγω της δικής μου ασχετοσύνης με τον κόσμο του επιχειρματικού πεζοδρομίου

      Υ.Γ Ούτε στον πιο υψηλό πυρετό μου δεν θα σύγκρινα τον εαυτό μου με τον… Τσε. Αν, τα εν λόγω τσογλάνια προσέξουν καλύτερα θα δουν ότι το σήμα στο μπερέ είναι …κωλοδάχτυλο το οποίο και τους αφιερώνω

      Μου αρέσει!

      Απάντηση

Σχολιάστε

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.